موضوع در سرود؛ از نیاز تا تکرار

سرود تنها یک فرم هنری برای سرگرمی یا حتی صرفاً اجرای مناسبتی نیست؛ سرود یک ابزار تربیتی و فرهنگی است. ابزاری که می‌تواند نسل نوجوان را به اندیشه‌های عمیق، ارزش‌های اصیل و مفاهیم بنیادین انقلاب اسلامی پیوند بزند. اما پرسش جدی اینجاست: چرا در بسیاری از تولیدات امروز، موضوعات تکراری و سطحی بر تولیدات سرود سایه انداخته‌اند؟

به‌جای اینکه مربیان و گروه‌ها نخست به «نیاز جامعه» نگاه کنند و ببینند چه مفاهیمی باید برجسته شود، اغلب می‌پرسند: الان چه موضوعی مد است؟ چه کاری بیشتر دیده می‌شود؟ همین نگاه، سرود را از رسالت اصلی‌اش دور کرده و به رقابتی فرسایشی در تکرار چند موضوع محدود کشانده است. در حالی‌که ما سرشار از محتوای ناب اسلامی، اخلاقی، قرآنی و انقلابی هستیم که هنوز در قالب سرود بیان نشده است.

مگر نه اینکه سرود بهانه‌ای برای تربیت است؟ اگر چنین است، چرا سراغ موضوعاتی نمی‌رویم که عمق بیشتری دارند؟ موضوعاتی که نوجوان را به اندیشیدن، زیستن اخلاقی، ایستادگی اجتماعی و هویت‌سازی بر پایه ایمان و انقلاب فرا می‌خوانند.

البته واقعیت این است که تولید سرود بدون هزینه ممکن نیست. گروه‌ها برای حرکت نیازمند حمایت‌اند. اما متأسفانه بعضی از سازمان‌ها و نهادهایی که بودجه در دست دارند، دغدغه‌ای جدی برای نوآوری و پرداختن به نیاز واقعی جامعه ندارند. آن‌ها همچنان درگیر تفکرهای زنگ‌زده و کلیشه‌های قدیمی‌اند.

با این حال، نقد اصلی تنها متوجه سازمان‌ها نیست. این گروه‌های سرود هستند که باید مطالبه‌گر باشند. اگر گروه‌ها خودشان نخواهند موضوعات عمیق‌تر و متناسب‌تر کار شود، هیچ نهادی این خلأ را پر نخواهد کرد. مربیان باید جسارت کنند، موضوعات تازه را پیشنهاد دهند، و ثابت کنند که سرود می‌تواند فراتر از چند مناسبت و چند شعار سطحی، به مدرسه‌ای برای اندیشه و تربیت بدل شود.

سرود وقتی زنده خواهد ماند که با نیازهای امروز جامعه هم‌نفس باشد، نه با کلیشه‌های دیروز.